အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ….. တဲ့

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဥပမာ ထုတ္ျပစရာ အလြန္နည္း သြားပါျပီ။ ဘာလို႔လဲ
ဆိုေတာ့ ဘေလာ့ဂါသူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးနီးပါး ဒီကိစၥ ေဆြးေႏြး
ခဲ့ႀကျပီးျဖစ္လို႔ပါ။ အဲဒါေႀကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ တင္ျပခ်က္ဟာလည္း
အားလံုးထဲက ခြဲထြက္ဖို႔ မရွိပါဘူး။ ခံယူခ်က္တူညီတယ္လို႔ပဲ
သေဘာထားလိုက္ႀကေပါ့။ ဟုတ္စ….။
ငွက္ပိစိေလး ကတဂ္ထားသည္မို႔ ဟုတ္ေသာ္ရွိမဟုတ္ေသာ္ရွိ
ေရးခ်ရတာပ..။
ညီမေလးေရ….. တကယ္ေတာ
့ အခ်စ္ဆိုတာ…. အခ်စ္ ပါပဲ။
ခံစားမႈေတြ မ်ားစြာ မ်ားစြာ ေရာျပြမ္းေနတဲ့
ေခါင္းစဥ္ တစ္ခု ….. ေဝါဟာရ တစ္ခုလို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ကဗ်ာ
တစ္ပုဒ္ထဲမွာေတာ့ ဖတ္ဖူးခဲ့တယ္ … “အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ တူးေဖၚလို႔မရေသးတဲ့
ကမၻာဦးက ဓါးတစ္လတ္ ပါပဲ” တဲ့။ အဲဒီလို ကိုယ္စီကိုယ္စီ ဖြင့္ဆိုထားႀကတဲ့အခ်စ္ရဲ့
ဒႆနေပါင္း မ်ားစြာရွိခဲ့တယ္။ အားလံုးရဲ့ အဓိပၸယ္ကေတာ့ ဒီဘူတာပဲလာဆိုက္
ပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ လူသားတိုင္းအတြက္ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ခံစားမႈဟာ မရွိမျဖစ္
ေမြးရာပါကပ္တြယ္လာ ခဲ့ႀကတာပဲမဟုတ္လား ။ ဆင္းရဲေနလို႔၊ ခ်မ္းသာလို႔၊ ရုပ္ဆိုးလို႔၊
ရုပ္ေခ်ာလို႔ဆိုပီး ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ မခံစားခိုင္းပါဘူး။ နဲနဲ ခ်စ္တတ္ရင္ နဲနဲ ခံစားရပါမယ္။
မ်ားမ်ားခ်စ္တတ္ရင္မ်ားမ်ား ခံစားရပါမယ္။ လံုးဝ မခ်စ္တတ္တဲ့ လူေတြကေတာ့
ႀကိတ္ပီးခံစားရတတ္ပါတယ္။လူေျပာ အလြန္မ်ားတဲ့ “ရယူပိုင္ဆိုင္ျခင္း၊
စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံျခင္း” ဆိုတဲ့ စကားစုအတြဲေလးကေတာ့ ခ်စ္တဲ့သူတို႔နယ္ပယ္
မွာ ေနရာအရဆံုး စကားလံုး ခံစားမႈေတြပါပဲ။ အဲဒီ့အထဲကမွ တစ္ခုကိုေရြး
ပါဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေရြးရဲပါဘူး..။ အထပ္ထပ္ အခါခါေမးရင္လည္း အထပ္ထပ္
အခါခါ ေခါင္းရမ္းျပပါ့မယ္။
အခ်စ္စစ္စစ္ ဆိုတာ
ရယူပိုင္ဆိုင္ျခင္းလည္း ျဖစ္တယ္ ။
စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာ ခံျခင္းလည္း ျဖစ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလို ရိုးရိုးေလးပဲ မွတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ က်န္တာေတြ
ကေတာ့ ကံႀကမၼာရဲ့ အလိုအတိုင္း လိုက္ကႀကရမွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္တတ္တဲ့
သူေတြတိုင္း ခ်စ္သူအတြက္ အေကာင္းဆံုးလမ္းကို တြဲေခၚပါ (ဒါမွမဟုတ္)
ညႊန္ျပပါ။ အရာရာကို ရင္ဆိုင္ဘို႔အတြက္ သတၱိေမြးပါ။အသဲကြဲေရာဂါအတြက္
ေဆးတစ္ခြက္ပဲ ရွိပါတယ္။ တခါတရံ အသဲကြဲရတာကလည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္း
ပါတယ္။ ဂရိစကားပံု တစ္ခုရွိတယ္ (တစ္ခုမကလည္းရွိမယ္) ။ ကၽြန္ေတာ္
မဖတ္ဖူးလို႔ထည့္မေရးေတာ့ပါဘူး။

မျပည့္စံုတဲ့ဘဝႀကီးမွာ ခ်စ္သူကို လက္လႊတ္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အိမ္လခ၊
သင္တန္းေႀကး၊ သူငယ္ခ်င္းငါ့ကိုလမ္းစရိတ္ ေပးအံုးကြာ ဆိုတဲ့ ဘဝထဲက
ဘဝေတြမွာ သန္းေခါင္ယံေတး နဲ႔ ပလက္ေဖာင္းေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ္ အခါခါ
ငို္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးခြန္းေတြ အလီလီေမးတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို အေျဖေတြ အလီလီျပန္ေပးတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ
ကံႀကမၼာ နဂါးေဂါင္း ႀကီးကၽြန္ေတာ့္ဘက္တည့္တည့္လွည့္ လာရင္း…..
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ ေဝးခဲ့ရပါတယ္။ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္လည္း မဟုတ္ဘူး။
တိုက္ဆိုင္မႈလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေလဆိပ္ထဲမွာ ေစာင့္ဆိုင္းရတဲ့ အခ်ိန္ေတြက
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တိုေတာင္းလြန္းတယ္။ေလယဥ္ေပၚတက္တဲ့ ေလွခါးႀကီး
ကလည္း နိမ့္လြန္းတယ္။ အခ်ိ္န္က နံနက္ ၇ နာရီ.. ဇန္နဝါရီက နွင္းေတြ ကိုခါခ်တယ္။
ျမန္မာျပည္ႀကီးက ႏွင္းေတြကို ပန္လို႔ လွတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကပလက္ေဖါင္း
နေဘးကို သတိရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လၻက္သုတ္ သြားဝယ္ရင္း ဆိုင္ကယ္
ေမွာက္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူေလးကို သတိရတယ္။ သူ…… ဒီေန႔ ဟန္ေဆာင္
အျပံဳးေတြမွ ျပဳႏိုင္ပါ့မလား။ေလယဥ္ႀကီးထဲကို မဝင္ခင္ ကၽြန္ေတာ္ ဖ်က္ကနဲ
အေတြးတစ္ခု ဝင္လာတယ္။ ဗီဒီယိုေတြထဲကလို သတို႔သမီးနဲ႔ လူေတြ အမ်ားႀကီး
ေလဆိပ္ထဲကိုေရာက္လာေလမလား..။ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ႀကည့္တယ္……။
မင္းျပန္မလာခဲ့နဲ႔ေတာ့ ဆိုတဲ့ လက္ေတြကလြဲလို႔ … တစြန္းတစမ်ွ။
အင္း……. ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ေတာ့ အခါေတာ္ေပး ေတးသြားေလး ခန္းမထဲ
လြင့္ပ်ံေနေလာက္ျပီထင္ပါတယ္။ ခဏေလးပါပဲ…… ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေဝးသြားခဲ့ႀကတယ္…။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္က ဇန္နဝါရီ….. ျမန္မာျပည္ ကႏွင္းေတြကို
ပန္လို႔ လွတယ္….။

“တကယ္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူမွ ေနာက္မက်ပါဘူး……. ေနဝင္ခ်ိန္ေတြကိုက
ေစာသြားတာပါ” တဲ့။
“လွ်ာေပၚမွာ ျမက္ပင္ေတြ ေပါက္ခ်င္ ေပါက္ေနပါေစ ကၽြန္ေတာ္ဒီလမ္းကို ဆက္ေလွ်ာက္
ေနအံုးမယ္ မသီတာ….”

ကဲ…… ညီမေလး ငွက္ပိစိေရ အခ်စ္ဆိုတာ အခ်စ္ပါပဲကြာ။ ။